Last manfas's uploads https://talawa.fr/images/logo_mail.png Wed, 19 Mar 2025 13:10:18 +0100 Samira, Tibal & Victa https://talawa.fr/feed/atom/profile/manfas Talawa https://talawa.fr/media/45-revive-vol-5-jamaican-ska-1RAJ0 Mon, 13 Mar 2023 19:04:56 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 38.53 MB • Total length : 0:41:37]]> https://talawa.fr/media/barry-inna-di-roots-mood-Rq6VK Sun, 29 Jan 2023 13:55:22 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Barry Biggs urodził się w roku 1947 (chociaż podawane są też daty 1946 i 1953). Debiutował w 1969 r. piosenką „My Cherie Amour” – coverem numeru jego ulubionego piosenkarze Steviego Wondera. Młody wokalista szybko zwrócił na siebie uwagę weterana jamajskiej sceny muzycznej Byrona Lee i dołączył do składu jego grupy The Dragonaires. Wzorujący się na amerykańskich grupach Delfonics i Stylistics, występujący w pastelowych garniturach i śpiewający charakterystycznym falsetem Biggs był daleki od strereotypowego obrazu artysty reggae, który biała publiczność wyrobiła sobie po sukcesach Boba Marleya. Mimo to zyskał dużą popularność, szczególnie w UK, gdzie piosenka „Sideshow” wspięła się na przełomie 1976 i 1977 r. na trzecie miejsce listy przebojów. W ojczyźnie lovers rock popularność Biggsa nie słabła przez całe lata 70. i początek 80., kiedy jego piosenki nadal gościły na listach przebojów, jak chociażby przebój „Wide Awake In A Dream”.

W latach 70. Biggs stał się także kluczowym członkiem załogi Dynamic Sounds – studia nagraniowego, które Byron Lee w 1964 r. kupił od Edwarda Seagi (wtedy niosło nazwę WIRL). Dynamic Sounds, wyposażone przez Byrona Lee w zaawansowany sprzęt nagraniowy, cieszyło się opinią jednego z najnowocześniejszych na całych Karaibach i ściągało nawet takie gwiazdy jak The Rolling Stones i Eric Clapton. Biggs jako producent, aranżer i inżynier dźwięku w Dynamic Sounds udowodnił, że nie są mu obce najnowsze, bojowe brzmienia rockers i potrafi współpracować z artystami z kręgu roots reggae.

Co więcej – mimo ogromnej przewagi w jego twórczości „bezpiecznych” piosenek o tematyce miłosnej, sam jako wokalista również doskonale potrafił się odnaleźć w bardziej korzennej stylistyce. Doskonałym na to dowodem jest otwierający naszą kompilację utwór „You’re Welcome”. Minorowa tonacja, świetne partie instrumentów dętych i przekaz będący subtelną pochwałą życzliwości i wzajemnego szacunku czynią z tej piosenki niedoceniony rootsowy klejnot. Utworowi towarzyszy wersja dubowa „Welcome Rock” miksowana, jak twierdzą niektóre opisy, w studio samego Kinga Tubby’ego. W dalszej części miksu można usłyszeć jeszcze jeden utwór śpiewany przez Biggsa. Jest to wydany w 1976 r. „Work All Day”, w którym wokalista jak rasowy „sufferer” prosi o chwilę wytchnienia od wyczerpującej pracy. Numer nie będący oczywistym hitem poradził sobie nad wyraz dobrze zajmując 38. miejsce na brytyjskiej liście przebojów i spopularyzował nazwisko artysty poza granicami Jamajki.

Loversowy kawałek „I’ve Caught You Baby” enigmatycznej grupy The Rifles jakkolwiek wyłamuje się ze „świadomego” nurtu będącego tematem wiodącym kompilacji, to jest doskonałym wprowadzeniem do wersji dj-skiej na tym samym rytmie. Jest nią numer „Kunta Kinte The Dread!”, w którym toaster Jah Ruby wspomina bohatera książki „The Roots” Alexa Haleya. Jah Ruby (właściwie Everard Metcalf), drugi obok Biggsa główny bohater tej składanki, zaczął nawijać pod koniec lat 60. zachęcony do tego przez zaprzyjaźnionego DJ-a ze Spanish Town, słynnego I Roya. Początkowo używał pseudonimu Jack Ruby, ale aby uniknąć mylenia go ze znanym ze współpracy z Burning Spearem producentem z Ocho Rios, od 1976 występował jako Jah Ruby. W tym samym roku Metcalf utworzył grupę taneczną Black Invaders. Jej popularność zwróciła uwagę twórców filmu „Rockers” i zapewniła artyście udział w tej kultowej produkcji. W 1983 r. Jah Ruby przeniósł się do Wielkiej Brytanii, a następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, ale jeszcze przed opuszczeniem Jamajki zdążył nagrać z Barry Biggsem płytę długogrającą, z której pochodzi większość numerów Ruby’ego w naszym miksie. Album „Dread Affairs” z 1977 z typowo jamajską okładką, na której Jah Ruby z kamienną twarzą opiera gołą stopę o drut kolczasty, prezentuje nawijacza w doskonałej formie, świetnie płynącego na dynamicznych rytmach rockers i pozostaje tylko żałować, że dyskografia Metcalfa z końca lat 70. jest tak skromna.

Jah Ruby pojawia się u nas jeszcze kilka razy, przede wszystkim jako DJ który „ujeżdża” riddimy wykorzystane w piosenkach zespołu The Slickers. Grupa powstała w 1965 – jej założycielem i jedynym stałym członkiem był Derrick Crooks, który razem z bratem Sidneyem był także współtwórcą składu The Pioneers. Zespół zyskał największą sławę dzięki wielkiemu hitowi „Johnny Too Bad”, którego autorem był podobno Trevor "Batman" Wilson – brat piosenkarza Delroya Wilsona i znany jamajski gangster. Mimo rozgłosu, jaki przyniosło wykorzystanie piosenki w słynnym filmie „The Harder They Come” z 1972, zespół nie zrobił wielkiej kariery poza granicami Jamajki. W latach 70. skład grupy przechodził wiele zmian, a wraz z nimi zmieniał się wizerunek zespołu - The Slickers włączyli się w nurt conscious i chociaż już nigdy nie nagrali przeboju dorównującego „Johnny Too Bad”, to zaniedbaniem byłoby przeoczyć bardzo dobry album „Break Through”, nagrany częściowo w Czarnej Arce Lee Perry’ego, i liczne single. Wiele z nich, wyprodukowanych właśnie przez Barry’ego Biggsa, można usłyszeć w naszej kompilacji: przypominający Marcusa Garveya „St. Jago de la Vega” z 1977 r., „The Time Has Come” z tego samego roku oraz wydane w 1981 r. na jednej 7”, ale nagrane kilka lat wcześniej, „Well Dread” i „Zion Land”. Kolejna grupa wokalna, której poświęciliśmy uwagę, to The Prophets. W „Barry Inna Di Roots Mood” zamieściliśmy dwie piosenki nagrane przez nich z Biggsem: „Beggy Beggy, Licky Licky” i „Discipline”, obie wydane na singlach w roku 1976. Podobnie jak w przypadku The Rifles trudno napisać coś więcej o muzykach tworzących ten skład. Nazwę The Prophets często wykorzystywały różne konstelacje jamajskich artystów, co sprawia, że trudno mieć pewność, ale raczej jest mało prawdopodobne, aby w wyżej wymienione nagrania byli zaangażowani wokaliści znani ze współpracy z Yabby You. Za to o wiele więcej można powiedzieć o kolejnej grupie w naszym miksie. W skład założonego w 1969 r. super-bandu, bo tak bez przesady można nazwać Zap-Pow, wchodzili m.in. późniejszy gitarzysta Roots Radics Dwight Pinkney, tworzący świetną sekcję dętą trębacz David Madden i saksofonista Glen Da Costa oraz wokaliści Bunny Rugs, Jacob Miller, a od 1975 r. Beres Hammond. To właśnie wybranie przez tego ostatniego solowej kariery i odejście Pinkneya do świeżo sformowanych Roots Radics spowodowało rozpad grupy w 1979. Zanim jednak to się stało, zespół nagrał kilka płyt, ostatnią z nich był wydany w 1978 r. LP „Zap Pow”, ze świetnym numerem „Last War”. Z tego końcowego okresu działalności grupy pochodzi także wydana na singlu w 1979 r. piosenka, którą współprodukował Barry Biggs - „Three Scores and Ten”. Tytuł nawiązuje do biblijnego określenia 70 lat – czasu, jaki zwykle jest dany człowiekowi na ziemski żywot.

Obrazu Biggsa jako producenta rootsowego dopełniają nagrania solistów: Lestera Lewisa, Ralstona „Stammy” Haughtona i Evertona Dacresa. Pierwszy z nich zaczął nagrywać w połowie lat 70., a wśród kilku singli nagranych przez niego w tym okresie chyba najbardziej znany pozostaje „Niah Dread” z 1974 wyprodukowany przez Harry’ego Johnsona. W naszej kompilacji głos Lewisa możemy usłyszeć w piosence „So Many Bridges Too Cross” z roku 1977. Towarzyszy jej wersja dj-ska „Bridge Overflow” niezawodnego Jah Ruby’ego, gdzie w tak lubianym przez wielu jamajskich nawijaczy „wyliczankowym” stylu Jah Ruby wymienia mijane mosty. Lester Lewis w drugiej połowie lat 70. porzucił drogę rasta, wrócił na łono kościoła i zyskał dużą popularność jako król jamajskiego gospel reggae. Ralston „Stamma” Haughton od początku lat 70. jako lider, producent i basista prowadził zespół The Clubbites, współpracował także z Peterem Toshem i Ernie Smithem, ale pozostawił również kilka solowych singli, w tym „Roots In A Roots” z 1976 r., najwolniejszy numer w naszym zestawie. Pod skrzydłami Biggsa karierę wokalną rozpoczynał ostatni z naszych wokalistów - Everton Dacres. Dacres, ceniony przede wszystkim za rootsowy killer „Jah Jah Ah Come”, w 1977 r. razem ze swoim kuzynem nagrał w Dynamic Sounds piosenkę „Since We Don’t Have No Love”. Duet nagrywał dla Biggsa pod nazwą Heckle & Jeckle, ale bardziej był znany jako Mighty Multitudes, a kuzynem który współtworzył grupę, był gwiazdor reggae lat 80. Barrington Levy. Współpraca z producentem chyba była udana, bo 1978 r. Everton Dacres wrócił do Biggsa i zarejestrował dla niego rockersowy „Jah Jah People”.

Mamy nadzieję, że 20 nagrań tworzących miks „Barry Inna Di Roots Mood – Barry Biggs’s 70’s Roots & Culture Productions” rzuca trochę więcej światła na mniej znane oblicze Biggsa jako producenta, który nadspodziewanie dobrze odnalazł się stylistyce korzennego reggae. Jeżeli nam się to powiodło, to kolejną misję Grubej Edukacji można uznać za udaną. Na koniec ukłony dla francuskiego labelu Onlyroots Records, który od kilku lat wznawia produkcje Biggsa, czyniąc je bardziej dostępnymi dla szerszego kręgu odbiorców, z czego skorzystała również ekipa Fatty Fatty przy nagrywaniu tej kompilacji.

Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 60.62 MB • Total length : 1:05:30]]> https://talawa.fr/media/45-revive-vol-4-early-reggae-rocksteady-edition-wjRoU Sun, 23 Oct 2022 17:02:21 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 41.19 MB • Total length : 0:44:30]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-7-E5s0K Sun, 18 Sep 2022 18:25:28 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 63.29 MB • Total length : 1:08:23]]> https://talawa.fr/media/45-revive-vol-3-o817K Sat, 15 Jan 2022 13:45:53 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 38.66 MB • Total length : 0:41:46]]> https://talawa.fr/media/45-revive-vol-2-OmrVl Thu, 13 May 2021 18:35:39 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
After 13 years, it's time to return to this formula - 45 Revive vol. 2 is a collection of fourteen 7” roots singles from my case, which in recent years have often appeared in Fatty Fatty's selection and which I still love.

Again without any key - some well-known recordings, some maybe less, but all of them present the sounds that I hope you associate Fatty Fatty with.

Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 42.58 MB • Total length : 0:46:00]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-6-ZYkR1 Mon, 06 Jan 2020 17:16:29 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 68.15 MB • Total length : 1:00:30]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-5-WGwTT Sat, 09 May 2015 11:34:28 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 49.43 MB • Total length : 0:53:59]]> https://talawa.fr/media/two-sevens-clash-roots-singers-vs-consci-QVJDB Wed, 17 Sep 2014 21:44:58 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast Rewolucję w pozycji DJa wywołało pojawienie się w drugiej połowie lat 60. tzw. ‘versions’, czyli umieszczonych na stronie B instrumentalnych wersji utworów ze strony A. Według powszechnie przyjętej wersji wydarzeń początek zjawiska versions należy wiązać z nazwiskiem Rudolpha ‘Ruddy’ego’ Redwooda, właściciela soundu Supreme Ruler Of Sound, który przychodził wycinać dubplate’y dla swojego sound systemu w studiu Treasure Isle. Pewnego dnia inżynier dźwięku Byron Smith popełnił błąd i nie skopiował z przyniesionej przez Redwooda taśmy głosu wokalisty. Świadkami tego zdarzenia w studio byli Bunny Lee i King Tubby. Nie wiadomo na ile Redwood zdawał sobie sprawę z potencjału przypadkowego wynalazku, ale nie zażądał od Smitha dokonania poprawek i zabrał acetat z version na sobotnią imprezę soundsystemową. Płyta wywołała sensację. Publiczność mogła dośpiewywać do riddimu teksty swoich ulubionych piosenek a bardziej ekspresyjni nawijacze mieli wreszcie pełne pole do zaprezentowania swojego talentu. Na przełomie lat 60 i 70. inżynierów dźwięku przestało zadowalać umieszczanie na drugiej stronie płyty zwykłej instrumentalnej wersji utworu i poprzez remiksowanie zaczęli ingerować w jego strukturę. Początki były bardzo nieśmiałe – wycięcie ścieżki jakiegoś instrumentu, uwypuklenie partii innego, ale dzięki pionierskim eksperymentom Kinga Tubby’ego i jego kolegów rodził się nowy gatunek muzyki - dub.
Z możliwości, jaką dawały versions i dub, najlepszy użytek zrobił nawijacz soundsystemu King Tubby’s Hometown Hi-Fi – U-Roy, który dzięki innowacyjnemu stylowi zyskał sobie przydomek ‘The Originator’ i miano ojca chrzestnego rapu. U-Roy ukształtował sztukę toastingu w klasycznej formie i z numerami bazującymi na piosenkach rocksteady ze stajni Duke’a Reida („Wear You To The Ball”, „Wake The Town”) jako pierwszy DJ wspiął się na czołowe miejsca jamajskich list przebojów przez pewien czas zajmując na nich pierwsze trzy miejsca. Od tej pory stało się jasne, że zdolny DJ może zyskać rozgłos równy najlepszym jamajskim śpiewakom, a płyty z nawijkami U-Roya, Dennisa Alcapone czy I Roya sprzedawały się jak ciepłe bułeczki. Na początku lat 70. U Roy zyskał poważnego rywala w postaci młodego DJa z soundu Lord Tippertone. Big Youth, bo o nim mowa, wprowadził kolejną rewolucję sztuce toastingu włączając do repertuaru poważne, religijne tematy inspirowane kulturą rastafari. Również jego styl nawijania różnił się od rymowanek U-Roya – bardziej melodyjny, pieśniarski sposób ekspresji zyskał miano ‘chanting’ i w efekcie doprowadził do pojawienia się tzw. singjayów. Rychło obaj wielcy innowatorzy doczekali się naśladowców – styl U Roya kontynuowali m.in. U Brown i Ranking Joe, podczas gdy śladami Big Youtha poszli Dillinger i Trinity. Obie szkoły toastingu w dużej mierze zdominowały styl nawijania obowiązujący przez cała dekadę lat 70., a DJe stali się tak popularni, że działająca w interesie piosenkarzy Jamaican Federation of Musicians, usiłowała przeforsować ‘anty-djskie’ regulacje ograniczające możliwość ponownego dodawania wokali do starych riddimów.
Fenomen toastingu w latach 70., sprawił, że niemal każdy hit jamajskiego śpiewaka rychło spotykał się z odpowiedzią nawijacza, który na swój sposób „ujeżdżał” riddim popularnej piosenki. Dopiero 'zderzenie dwóch siódemek' - singla z oryginalnym numerem piosenkarza i 7" z wersją DJ-a , pozwala w pełni poznać kunszt nawijacza i ocenić inwencję, z jaką podszedł do tematu. Dlatego zestawienie dziesięciu par siódemek wydało nam się najlepszym pomysłem na przybliżenie dokonań mniej lub bardziej znanych DJ-ów i zaprezentowanie utworów, które były dla nich inspiracją.
Piosenka "Two Sevens Clash", która dała tytuł naszej kompilacji, nawiązywała do przepowiedni Marcusa Garveya i wiązała je ze 'zderzeniem dwóch siódemek', które w 1977 r. zapoczątkuje biblijny Armageddon. Siła jej oddziaływania była tak wielka, że 7 lipca 1977 r. wielu Jamajczyków nie opuściło swoich domów, czekając na nadejście końca świata. Apokalipsa nie nastąpiła, ale sukces numeru i wyprodukowanego przez Joe Gibbsa debiutanckiego albumu grupy Culture sprawił, że Jospeh Hill i jego koledzy szybko stali się jedną z najbardziej rozpoznawalnych rootsowych grup wokalnych. Przyniosło to owoce w postaci kontraktu z Virgin Frontline i pozwoliło zespołowi zyskać duże uznanie również poza granicami rodzinnej wyspy. W profetyczny ton przeboju Culture doskonale wpisuje się „Prophecy Reveal” enigmatycznego nawijacza Bojanglesa, który w charyzmatycznym stylu przytacza proroctwa Garveya.
Następny numer z gorącej Jamajki przenosi nas do deszczowej Anglii, gdzie na początku lat. 70. pokolenie dzieci pierwszej fali emigrantów zaczęło poszukiwać swojej tożsamości w muzyce roots reggae i kulturze rastafari. Dobrym przykładem wczesnego, korzennego reggae z Wysp Brytyjskich, jest swoisty ‘kodeks’ rastamana - nagrana w 1973 r. piosenka „Jah Man A Come” Delroya Washingtona, znanego później ze współpracy z grupą Aswad i solowych płyt wydanych przez Virgin. W tym samym czasie, chroniąc się przed kłopotami, w jakie na Jamajce wpędziła go awanturnicza natura, na przymusowych wakacjach w Anglii przebywał David Sinclair, Dzięki protekcji Bunny'ego Lee młodzieniec, znany bardziej jako Tapper Zukie, zaczął nagrywać dla bazujących w UK producentów - Larry'ego Lawrenca i Clema Bushaya. Z tym drugim nagrał szereg numerów, które później wypełniły doskonale przyjęty album „Man Ah Warrior”. Piosenka Washingtona musiała wpaść w ucho Zukiemu, bo wśród piosenek z „Man Ah Warrior” znalazła się jego wersja tego utworu - „Message To Pork Eaters”.
Jak na artystę, który nagrał bestseller, Ras Midas to artysta mało znany nie tylko w naszym kraju. Dorastający w Wielkiej Brytanii syn Etiopczyka i Jamajki, w 1976 r. odwiedził kraj matki i w studio Harry'ego J nagrał swój największy przebój „Kude A Bamba”. Piosenka opowiadająca o ciężkim, ale wypełnionym wzajemną miłością, życiu prostych ludzi spotkała się z uznaniem szefa Island Records Chrisa Blackwella, dzięki czemu singiel doczekał się międzynarodowej dystrybucji, zdobywając szczególnie wielką popularność w Afryce. Rytmy z sesji Ras Midasa u Harry'ego J zostały docenione także przez najlepszego urzędnika wśród DJów i najlepszego DJa wśród urzędników - I Roya. Wersje elokwentnego DJa znalazły się na wydanym wkrótce albumie „Heart Of The Lion”, a poczesne miejsce wsród nich zajmował utwór „Fire Stick” - wypełniona rymowankami wersja „Kude A Bamba”.
Jeśli ktoś chciałby policzyć, który z riddimów przypomnianych na „Two Sevens Clash - Roots Singers vs. Conscious DJs - Part 1” doczekał się największej ilości wersji, to niewątpliwie palma pierwszeństwa przypadnie Open The Gate, znanemu również pod nazwą Letter From Zion zaczerpniętą z późniejszego wykonania Juniora Keatinga. W tym miksie jest on reprezentowany w najbardziej ortodoksyjnej, pierwotnej wersji - piosence „Holy Mount Zion” grupy Well, Pleased & Satisfied (występującej na labelce singla jako The Actions, którą to nazwę nosiła poprzednia grupa lidera zespołu Ephraima ‘Jerry'ego’ Baxtera). Wersję dj-ską do tej piosenki niemal natychmiast nagrał Ken Quatty („Jah Lion”), ale w tym wypadku bardziej interesujące będzie przypomnienie innego nawijacza - Jah Bannera. Prywatnie Jah Banner był szwagrem Baxtera, co oczywiście może rodzić pytania, czy czerpiący ze stylu Big Youtha DJ zawdzięczał swoją szansę w studio rzeczywistemu talentowi czy jedynie rodzinnym koneksjom. Ocenę pozostawiamy Wam.
Do produkcji ze studia Joe Gibbsa powracamy w piosence „Ghetto Girl”. Autorem tego utworu i wykonawcą pierwszej wersji, zatytułowanej „Stay At Home” był John Holt, ale chyba największą popularność piosenka zawdzięcza znakomitemu wykonaniu jednego z największych wokalistów, jakich wydała Jamajka - Dennisa Emmanuela Browna. Smutna historia dziewczynki żyjącej od najmłodszych lat na ulicach getta posłużyła jako punkt wyjścia do opowieści Jah Berry’ego o sztuce przetrwania w drodze na szczyt („Natty On Top”). Tożsamość nawijacza znanego m.in. z produkcji Roya Francisa dla labetu Phase One przez długi czas budziła ożywione spory. Dziś raczej panuje zgoda, że było to alter ego Berresa Simpsona, DJ-a bardziej kojarzonego pod pseudonimem Prince Hammer.
Na półmetku tego piosenkarsko-dj’skiego starcia David Isaacs, który jeszcze w latach 60. zasłynął z hitu „Place In The Sun” nagranego we współpracy z Lee „Scratch” Perrym, krzyżuje rękawice z kobietą. Wprawdzie bezpośrednią odpowiedzią na miłosną piosenkę „Just Like A Sea” był toasting Jah Thomasa „Ting a Ling”, to ciekawsze wydaje się umieszczenie w tym zestawieniu mniej znanego singla - numeru „Creation Judgement” nawijaczki o ksywie Sister China. W stylu przypominającym Sister Nancy młoda adeptka sztuki toastingu zręcznie ujeżdżając riddim Let Me Tell You Boy wzywa wszystkie rasy do pokoju i jedności.
Prezentacja następnej pary kieruje nas w progi kolebki muzyki reggae – Studio One. To właśnie tutaj w 1979 r., wkrótce po powrocie z emigracji w Kanadzie, doświadczony wokalista Johnny Osbourne nagrał zwiastujący nadejście ery dancehallu album „Truths And Rights”. Tytułowa piosenka z tej płyty, przejmujący apel o życie w prawdzie, stała się jednym z największym hitów artysty i do dziś stanowi żelazny punkt repertuaru soundsystemowych sesji po obu stronach oceanu. Osbourne trafił na godnego sparingpartnera – stworzenia dj-skiej wersji tej piosenki podjął się Anthony Waldron a.k.a. Lone Ranger, który dzięki nowatorskiemu stylowi i hitom, takim jak „Love Bump” czy „Barnabas Collins” na przełomie lat 70. i 80. często okupował wysokie miejsca jamajskich list przebojów.
Nagrywanie hitów było również pragnieniem dziewiętnastoletniego Romana Stewarta. W numerze „Hit Song” młody piosenkarz bez skrępowania prosi Jah o pomoc w nagraniu hitu, co zapewni mu łatwiejszy dostęp do szybkich samochodów i pięknych kobiet. Wtóruje mu w tych marzeniach jeden z najpopularniejszych DJ-ów lat 70. Dillinger („Natty Sings A Hit Song”). Warto wspomnieć, że obie piosenki zostały wyprodukowane przez Tommy’ego Cowana, popularnego dzięki współpracy z Ras Michaelem, Jacobem Millerem i grupą Inner Circle, a w przyszłości także z Israel Vibration.
Kolejne para pochodzi ze stajni Glena Browna, producenta, który dzięki surowym, ciężkim kompozycjom oraz zmiksowanym przez Kinga Tubby’ego ich dubowym wersjom zyskał wśród miłośników roots reggae status kultowego. Doskonałym przykładem jego stylu jest rytm, na którym Sylford Walker, piosenkarz współpracujący wcześniej z Joe Gibbsem przy znakomitym „Jah Golden Pen”, oparł swój ‘ganja anthem’ „Lambs Bread”. Międzynarodową popularność najlepszego obok muzyki jamajskiego towaru eksportowego podkreśla Welton Irie, który już kilka lat później zasilił szeregi pierwszeej ligi jamajskiego toastingu ery rub-a-dub.
Dzięki piosence „I’m In Love With Dreadlocks” żeńskiej grupy Brown Sugar ponownie przeskakujemy na Wyspy Brytyjskie. Twórczość dziewcząt wpisywała się w nurt ‘lovers rock’ - pierwszego stricte brytyjskiego stylu w reggae. Lovers rock to piosenki o miłości śpiewane przede wszystkim przez młode dziewczyny i dla młodych dziewczyn, ale ze swoimi odwołaniami do kultury rastafari i czarnej dumy grupa Brown Sugar była często uznawana za prekursora podgatunku ‘conscious lovers’. Jednym z ojców lovers rock był człowiek-instytucja w brytyjskim reggae, gitarzysta zespołu Matumbi, Dennis ‘Blackbeard’ Bovell. Bovel, który był de facto producentem piosenki czternastoletniej Louise Marks „Caught You In A Lie” z roku 1975. Sukces hitu uważanego powszechnie za pierwsze nagranie z nurtu lovers rock spowodował wysyp młodych wykonawczyń opowiadających o swoich pierwszych miłosnych uniesieniach. Blackbeard często dawał upust ciągatkom dj-skim i wiele wskazuje na to, że to właśnie on ukrywa się pod pseudonimem artysty ‘Y’ Ely odpowiedzialnego za toastingową wersję przeboju Brown Sugar zatytułowaną „Dreadlocks Connection”.
W ten sposób dotarliśmy do końca prezentacji wszystkich zawodników, pozostaje jedynie wcisnąć 'play' i sprawdzić, kto z tego dziesięciorundowego starcia wyszedł zwycięsko - śpiewacy czy DJ-e? Następny pojedynek niebawem!

Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 59.17 MB • Total length : 1:04:37]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-4-eS3BI Tue, 25 Feb 2014 20:05:58 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 52.45 MB • Total length : 0:57:17]]> https://talawa.fr/media/blackbeard-at-the-controls-1976-1980-vol-MRgqZ Fri, 16 Aug 2013 12:43:29 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 73.17 MB • Total length : 1:19:55]]> https://talawa.fr/media/rockers-galore-channel-one-productions-1-gNu1C Fri, 16 Aug 2013 12:29:18 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 58.78 MB • Total length : 1:04:12]]> https://talawa.fr/media/blackbeard-at-the-controls-1976-1980-vol-7f4fo Fri, 16 Aug 2013 11:52:53 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 69.77 MB • Total length : 1:16:12]]> https://talawa.fr/media/45-revive-FD70S Fri, 16 Aug 2013 10:05:16 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 34.80 MB • Total length : 0:38:00]]> https://talawa.fr/media/free-africa-the-songs-of-struggle-libera-jBcUk Tue, 13 Aug 2013 22:40:58 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 69.90 MB • Total length : 1:16:20]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-3-cjLE1 Fri, 05 Apr 2013 23:02:49 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 51.69 MB • Total length : 0:56:27]]> https://talawa.fr/media/siodemki-roots-clash-2007-9C1Jt Thu, 24 Jan 2013 18:09:59 +0100 manfas Audio > Live session Category : Audio > Live session
Total size : 1.39 GB • Total length : 25:53:05]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-2-9YpxB Sun, 30 Dec 2012 14:55:39 +0100 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 51.74 MB • Total length : 0:56:30]]> https://talawa.fr/media/it-sipple-out-deh-soundtrack-of-the-trib-vlzuH Fri, 07 Sep 2012 18:20:47 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 80.18 MB • Total length : 1:27:34]]> https://talawa.fr/media/vintage-uk-roots-mix-vol-1-BrhIw Thu, 29 Mar 2012 21:58:13 +0200 manfas Audio > Mix Tape, Podcast
Featuring : Fatty Fatty
Category : Audio > Mix Tape, Podcast
Total size : 51.50 MB • Total length : 0:56:14]]>